පිච්ච මල IV කියවන්න............. මේ අවසන් කොටස.............
මං ඇස් අරිද්දි හිටියේ ලංකාවෙන් ගොඩාක් දුර.... මටවත් හිතාගන්න බැරි ඉක්මනකින් කාලයත් ගෙවිලා තිබුණා අවුරුද්දක දිගු කෝමා තත්වයකින් මිදුණු මට ඉස්සෙල්ලාම මතක් වුනේ මගේ සුදු පිච්ච මලව.....
“මං කොහෙද මේ ඉන්නේ....... කේ මගේ සුද්දී.......කෝ එයා...... ”
මම රොහල් කාමරය දෙවනත් වෙන්න කෑගැහුවා.... ඒත් මාව වට කරන් හිටපු විදේශීය වෛද්‍යවරුන්ටවත් හෙදියන්ටවත් මම අහනදේ තේරුනේ නැහැ...ඒයාලට මම කියනදේ නොතේරෙන බව තේරුම් ගන්නවත් තරම් යහපත් මානසිකත්වයක මම හිටියේ නැහැ.....
මගේ ජිවිතේ ඒ මාරක අනතුරින් බේරුණු එක ගැන මම දස දහස් වාරයක් පසුතැවුණා..කොටින්ම කියනවනම් මම ජිවත් වුනේ ඇවිදින මළ කදක් ගානට...හුසසම ගත්තු හැමමොහොතකම මම බලාපොරෙතේතු වුණේ මගේම මරණය.. ඒ මගේ අහිංසක පිච්ච මල මගේ නොසැලකිලිමත් කම නිසා වුණ අනතුරෙන් මේ ලෝකෙන් සමුඅරන් ගියා කියල මට මගේ කන්දෙකටම අහන්න වුණ නිසා...
සම්පූර්ණ සුවය ලැබුවත් ආයෙමත් මම ලංකාවට නොආවෙත් මගේ පිච්ච මල නැතිව අපේ ආදරේ මතක සටහන් වලට මුහුණ දෙන්න තරම් හයියක් හිතට නොතිබුණ නිසා...... මේ වතාවේ මම ආවේ අවුරුදු හයකට පස්සේ....එකම එක වතාවක් මගේ සුදු මැණිකගේ සොහොනට වැදලා....මගේ හිතුවක්කාරකමට සමාවක් ඉල්ල ගන්න... දන්න දන්න හැම කනත්තකම හෙව්වත් මට මගේ කෙල්ලව හොයාගන්න බැරි වුණා...මම ඉබාගාතේ ඇවිද්දේ ඒකට...... හිත බිදුනේ මගේ කෙල්ලගේ දෙම‍ාපියන්ගේ සොහොන් කොත් ළගවත් එයා නොහිටිය එකට..... දැනුයි මම දන්නේ ඒ ඇයි කියලා....මගේ වස්තුව තවම ජීවතුන් අතර........ඒත් ගොඩා...ක් දුර...හොයාගන්න බැරි තරම් දුරක.........
නිදි නොලබා ගෙවපු දුශ්කර රැයක් ගෙවෙද්දි මම කාමරයෙන් එළියට ආවේ දැඩි තීරණයක් අරගෙන... උත්පලා මාව ගහල පන්නා ගත්තත් කමක් නැහැ මම අද කොහොම හරි යනවා ඒ ගෙදරට ඒකයි අද දවසේ මම කරන පළමු සහ එකම දේ...
ගෙදර කවුරුවත් අළුත් දවසට සූදානම් නැහැ... ඉරිද දවසක් නිසා වෙන්න ඇති. කාටත් නොකියම මම ගේට්ටුවන් පිට උනා එතකොටම මතුවුන ත්‍රීරෝද රියට ගොඩ වුණ මම විනාඩි පහලොවකට පස්සේ හිටියේ නෙත්මිලාගෙ ගෙදර ගේට්ටුව ළග.... ගෙදරකට යන්නමේ උදේ වැඩියි..ඒත් මේ දේ නොකර මට දවස පටන් ගන්න බැහැ.
මම ගේට්ටුවෙන් එබිලා බැලුවා, මට පිටුපාල කෙනෙක් මිදුල අතුගානවා... මැදි වයසේ පිරිමි කෙනෙක් ඒ කවුරුවෙන්න ඇතිද කියලා මම කල්පනා කලා. නෙත්මිගේ දෙමව්පියෝ ජිවතුන් අතර නැහැ.. ළග ළග අවුරුදු දෙකකදි ඒ දෙන්නාම ම්ය ගිහින්... එහෙනම් මේ කවුද... හතේ තිබුණු ප්‍රශ්නාර්ථය එහෙමම තියෙද්දි මම ගේට්ටුව හොලවලා මම ඉන්න බව සැල කලා..
ඒ කෙනා ගේට්ටුව ළගට ආවේ ඉදලත් අරගෙන මූණේ තිබුණේ විශාල විමතියක් උදේ හත වෙන්නත් කලින් ගේට්ටුව හොලවන මේ පිස්සා කවුද කියලා හිතන්න ඇති....
“මේ.....උ..ත්පලා... ඉන්නවද...” නනල රැලි කරන් මා දිහා බලා උන්න කෙනාගෙන් මම ඇහුවා...
“උත්පලා...” ඒ කෙනාගේ මුහුණේ තිබුනේ විමතියක්...
“ඔව්..... උත්පලා වීරසිංහ ” මං බලාපොරොත්තු දල්වගෙන බලාගෙනම හිටියා..........
“එහෙම කෙනෙක් මෙහෙ නැහැ...” මුණට දමල ගැහුවාවගේ දුන්නු පිළිතුරෙන් මම ගැස්සුනා..
ඒ දවස් වල මම අපේ ගෙදර ඉන්නවාට වැඩිවෙලාවක් හිටියේ මෙහේ ඒ නිසා ගේ වැරදුනේ නැති බව මට විශ්වාසයි
“එහෙනම් නෙත්මි...........”
“නෑ.......... නෑ........... ඔය කියන කවුරුත් මෙහෙ නැහැ......”
“ඒත්......මීට අවුරුදු හයකට කලින් එයාල මෙහෙනේ හිටියේ.......”
“මට මේ ගේයි ඉඩමයි සින්න වෙලා.. දැන් අවුරුදු තුනක් වෙනවා.. ඔය කියන්නේ මීට කලින් මෙහෙ කලින් හිටපු අය ගැන වෙන්න ඇති.... ”
ඒ කිව් දෙයින් මම ගොළු වුණා.....ඒ කියන්නේ එයාල ගොඩක් කරදර වලට මුහුණ දීල තියෙනවා... මට දැනුනේ මං අතරමං වෙලා වගේ....සැහෙන වෙලාවකට පස්සේ වට පිට බලද්දීයි මට තේරුනේ මං පාරදිගේ ඉබාගාතේ ඇවිදන් ඇවිත් කියලාඒ වට පිටාව මට අද්රගන්න අමාරු උණේ නැහැ.... වැව රවුම........ තව ටික දුරක් ඇවිදන් ගියාම මට ගස් දෙබල ළගට යන්න පුළුවන්...
ඉස්සර මම මේ ගස්දෙබල ළග වාඩිවෙලා පැය ගනන් ඉන්නවා ඒ පරිසරය තවමත් එහෙමමයි මාත් මගේ පිච්ච මලත් නැති අඩුව විතරමයි තිබුණේ....... ගස් දෙබල උඩ වාඩිවෙලා වැව් දිය දිහා බලාගෙන ඉන්නකොට මට මගේ පිච්ච මල වෙනුවෙන් මම දුක් විදපු දවස් මතක් වුණා....අය්යා අක්කා හැමෝම මාව සනසවද්දිත් මම විදවපු විදවිල්ල......
“පොඩී...... යම් ගෙදර....... මං කොච්චර නං හෙව්වද උඹව....” උරහිස මත බරට අත තියාගෙන
හිටියේ අය්යා.....මං නෝක්කඩෙුවට මුහුණ හංගා ගත්තා......
“යමං පොඩියෝ ගෙදර........” අය්යාගේ හඩ වේදනාබරයි.....
“බෑ....... බෑ......බෑ......යන්න වද නොදී..... මං මගේ කෙල්ලව හොයාගෙන මිසක් ආයෙත් එන්නේ නැහැ......” මම දැඩි මුරණ්ඩු හඩකින් කිව්වා.... කිව්වා නෙවෙයි බෙරිහන් දුන්නා......
“දැන් වෙලාව හතරත් පහුවෙලා.....පිස්සෝ දැන් යමන් ගෙදර හෙට හොයමු....” අය්යාගේ හඩ සන්සුන් ඒත් මමවත් මගේ හිතවත් සන්සුන් නැහැ.......
“වද නොදී යන්න අය්යේ... .ය......න්......න........” මම අසරණ හඩකින් කිව්වා......
“හරි යමන් දැන් හොයමු.......” අය්යා බොහෝ වෙලාවකට පස්සේ ආවේගාත්මක හඩකින් කියද්දි මම ගැස්සුණා....
“හොයන්න දෙයක් නැහැ.........ඔයා දන්නවා ඉන්න තැන........” මම ගස් දෙබලින් නැගිටලා ඇවිත් අය්යගේ උරහිසට අත බර කලා......
“ඔව් දන්නවා.....යමන් මාත් එක්ක.....බලාගනින් උඹේ...ඇස් දෙකෙන්ම........” ආවේගයෙන් කියාගෙනම අය්යා ගිහින් රියදුරු අසුනට බර උණා...
අපි අතර තිබුණේ දැඩි නිහඩ බවක්....මම කිසි දෙයක් ඇහුවෙවත් අය්යා කිසි දෙයක් කිව්වේවත් නැහැ..... ලෑලි ගෙවල් පේලියක කෙලවරේ කාර් එක නතර කරලා අය්යා බැස්සා.... මාත් එයාව අනුගමනය කලා.....දාස්පෙතියා මල් වවපු පුංච් ගෙමිදුලේ නතරවෙලා අය්යා දොර දිහාට අත දිගු කලා.... මම නොපැකිලී ගිහින් දොරට දෙතුන් පාරක් තට්ටු කලා..... සෑහෙන වෙලාවකට පස්සේ අවුරුදු තුනක විතර පුංච් පුතෙක් ඇවිත් දොර ඇරියා....ඒ මුනේ ලස්සක හුරතල් හිනාවක් ඇදුනා අය්යා දැකපු ගමන්......
“කෝ..පැට්ටෝ අම්මියා...” දරු පැටියා අය්යාට හුරුයි......
“තාම ආවේ ලැ...අන්කල්.......” හුරතල් හඩට මට ආදරේත් හිතුනා......මම හිටියේ කිසිදෙයක් හිතාගන්න බැරිව.......පොඩිඑකාව වඩාගෙන අය්යා ගේ ඇතුලට ගියා..මම ඔහුගේ පසුපසින්......
“කෝ පුංච්...” අය්යා ඇහුවේ සාලේ පුටුවක වාඩිවෙන ගමන්....මගේ පන නැති වෙලා තිබුණු කකුල් වලට පණ ආවා....බබා උත්පලා‍ෙග්............
“පුංච් කාමලේ.....ච්ත්ත අදිනවා......” පුදචි අත්පොඩිය ඇතුල් කාමරයක් දිහාට දිගුකරලා පොඩි එකා හුරතල් හඩකින් කියද්දි මට ඉබේටම ඒ පැත්ත බැලුනා.......
අය්යා අතින් සන් කලා...මට කාමරේට යන්න කියලා ඒත් ඔහු දිහා පුදුමයෙන් බලාගෙන මම එහෙමම හිටියා.........
“යන්න පොඩී නෙත්මි ඇති.......” අය්යා කිව්වේ සන්සුන් හඩකින් ඒත්....මං ගල්වෙලා බලාගෙන හිටියා.......
“කවුද ආවේ පුතූ......” කාමරේ ඇතුලෙන් ආවේ මගේ පිච්ච මලගේ හඩ.....
“සුදාල අන්කල්.......” පොඩි එකා මහ හයියෙන් කෑ ගැහුවා....... මං හිටියේ මං හිටියේ ඒ කාමරේ දොරට පිටුපාලා...වාඩිවෙලා....දොර ළගින් ඇහුන චිරි චිරි හඩට මම හැරිලා ඒ පැත්ත බැලුවා...
කොහොම නම් කියන්නද මම දැකපුදේ........සිද්දවෙන්නේ මොනාද කියලවත් හිතාගන්න බැරි තරමට....මම කලබල උණා..... මට උන් හිටි තැන් අමතක උණා....
මගේ අහිංසක පිච්ච මල.... මගේ....... සුරංගනාවි දොර......... .. .ළග.......රෝ......ද .......පු.....ටු......වක..... ................ ...... ........ මට බැලුනේ ඒ සුදු කකුල් දිහා.......ප්‍රාණයක් නැති වුනත් තාමත් ලස්සනයි......ඒදා වගේම.........ඒ මහුන බලන්න හයියක් නෙතිබුණ නිසාම ඒ අප්‍රාණික කකුල් දෙකේ මුහුණ හොවාගෙන මං ඇඩුවා....මතක නැහැ කොයි තරම් වෙලාවක්ද කියලා.....සුදු කිගු ඇගිලා වලින් මගේ හිසකෙස් අවුල් මගේ පිච්ච මලත් මාත් එක්ක තරගෙට ඇඩුවා....
“මගේ සුදු මැණික.......කොහොමද මේ පව් ගෙවන්නේ මං......”
ගොඩක්වෙලාවකට පස්සේ ඔළුව උස්සලා ඒ තෙත මූණ දෝතින්ම අරන් ඇහුවා මම..........
“මා....ව... දා.....ල ය..න්....න.......” ඒ තොල්පෙති හෙමිහිට සැලුණා........
“කොහොමද.... සුදු මෑණික...............කොහොමද .....ඔයා දන්නවද මං විදවපු තරම....ඔයා නැතුව.......දන්නවා....අය්යට හුස්ම වැටෙන්නේ නෑ.......මැණික ඔයා නැතුව........” මගේ හඩ බිදුනා......
“යන්.....න ලස්සනට ජීවත්වෙන්න....මගේ අය්යේ.........” ඒ සුදු හීනි අතැගිලි අතරේ මගේ කම්මුල් හිරවුණා
“කොහොමද ඉන්... නේ....ඔය කතාකරණ ඇස් නැතිව......” මං අසරණව ඒ ඇස් දිහාම බලාගෙන හිටියා......
“සු.....ධා...ර...අ..ය්යේ.......” උත්පලා කෑගහගෙන ලෙට ගොඩ වෙද්දි අපි හැමෝම ගැස්සිලා ඒයා දිහා බැලුවා.........
“ඇයි......... ඇයි......... ඈත් වෙලා ඉන්න බැරි........අපේ ජීවිත වලින්......... ඇයි......... සු.....ධා...ර...අ..ය්යේ....... මෙයාව මෙහාට එක්කරන් ආවේ..... ඇයි......... ඔයා පොරොන්දු වුණා නේද......... මේ කෙල්ල...පිච්චි පිච්චි ජීවත්වෙන නිසයි මම ඊයේ රෑත් ඔයාට කෝල් කරල කිව්වේ...මෙයාට අපේ හුළගක්වත් වදින්න ඉඩ තියන්න එපා කියලා............මේ මොනාද කලේ ඔයා.......”
උත්පලා ආවේස වෙලා වගේ කෑ ගැහුවා......... මං බැලුවේ නෙත්මි දිහා.......ඒ ඇස් පියවිලා තිබුණත් දිග කදුලු පාරක් නොනවත්වා ඒ කම්මුල් දිගේ ගලාගෙන ගියා.........
“උත්පලා.... ඔයාගේ නංගිගේ ඉල්ලීමට..මං මූට.....අපේ..ගෙදර අය‍ට....මහා...ලොකු බොරුවක් කිව්වා...... මේ වෙනකල් ඒ රහස රැකගෙනත් හිටිය.......ඔයා දන්නවද.... ඒ බොරුව නිසා..... සිහිය ආවට පස්සේ ගෙවුණ අවුරුදු පහම මේකා ජීවත් වුනේ ඇවිදින මළ කදක් ගානට......කී පාරක් දිවි නහ ගන්න හැදුවද.......ඒත් මං ඉවසුවා......නෙත්මිගේ ඉලිලීමට..... ඒත් ඊයේ ඔයාලම දන්නවනේ සිද්ද වුණ දේ.......ඉතින් මම තවත් කොහෙමෙද මේ බොරුව කරන්නේ.........උදේ ඉදන් මූ පාරක් පාරක් ගානේ පිස්සෙක් වගේ....ඇව්ද්දා නෙත්මිව හොයාගෙන..... ඉවසන්නම බැරි නිසයි....... මම මෙහාට එක්කරන් ආවේ........ උත්පලා නංගී මම කලේ වරදක්නම් මට සමාවෙන්න.....ඔයා ඔයාගේ නංගිට ආදරේ කරන තරම්ම මාත් මගේ මල්ලිට ආදරෙයි......... ඌ පිස්සෙක් වෙනවා මට උහුලන්න බෑ............”
අය්යා කියාගෙන යන අතරේ මම එබුනේ ඒ සුදු මුහුණට.......
“මේ ඇත්තද සුදු නෝනේ....ඔයාද මේ බොරුව ගෙතුවේ.........” මටන් නොදැනී මගේ ගොරෝසු කම්මුල් දිගේ තවත් අළුත් කදුලු පාරක් ගලාගෙන ගියා........
“ඔයාගේ ලස්සන ජීවිතේට බරක්වෙන්න ම‍හෙිත දුන්නේ නැහැ අය්යේ......ඔයා මරණේ ළගටම ගිහින් ආවේ.....ඔයාට ලස්සන අළුත් ජීවිතයක් ලැබෙනවටයි මම කැමති වුණේ.......” ඒ හඩ අසරණයි....... මං ගොඩා..ක් වෙලා නිහඩව හිටියා....
“දහ පාරක් මැරිල ඉපදුනත් මගේ ජීවිතේ ඔයා නැතුව ලස්සන නැහැ මගේ පිච්ච මල.......යමු මා එක්ක ඒ රටටම.....මං ඔයාව ආයෙත් ඔය කකුල් දෙකෙන් ඇවිද්දවනවා......”
******------ පිච්ච මල මතෙකින් නිමාවිය ------******
"තරුවක් වත් නැති කළුවර අහසට
