හෙමිහිට ඇදිල යන දුම්රියේ පාපුවරුවේ
ඉදන් ඔයා බලාගෙන හිටපු විදිය......
ඔයාගෙ ලොකු ඇස්වල තිබුණ අසරණ කම..
ඇස් පියාගෙන ආයෙත් මතක් කරන්න පුලුවන් මට....
අවුරුදු හතරක් ගෙවුනටත් පස්සෙ......
මම තවමත් දුම්රිය පොලේ....වේදිකාව උඩ.....
ඇද්ල යන දුම්රිය දිහාට අත දිගු කරන් තවමත් අඩාවැටෙනව....
එදා මට බැරි උන නිසා කියන්න.....
“දාල යන්න එපා මාව.......මට බැ ඉන්න ඔයා නැතිව”
පසුව ලියමි......
හමු උනොත් අහම්බෙන් හරි එකම එක දෙයයි මම අහන්නේ..... “ඇත්තටම ඇයි මාව දාල ගියේ.....? ”
No comments:
Post a Comment