වීනා 2 කොටස

වීනා 1 කොටස

දින කිහිපයක ඇවෑමෙන් දිනක් වීනා මගේ කාමරයට පැමිණ මාහා කතාවට වැටුනාය. නොට් බුක් පරිගණක තිරය මත මගේ කවිසිතිවිලි අකුරු බවට පෙරලෙමින් තිබුනි.. මට දැනුනේ නොරිසුමකි.. මන්ද ඒ සිතිවිලි නැවතත් වතාවක් සිතට නොඑබෙන බැවිනි. ඒ ඇරත් ඇය පිළිබඳ අසන්නට ලැබුනු යම් යම් දේ නිසා මට ඇය හා කතා කිරිම එතරම් සතුටක් ගෙන නුදුනි, එහෙත්  මගේ කුරුටු කවි පොත පසෙකලා මා ඇය කියනා දෙයට ඇහුන් කන් දුනිමි.

“අක්කේ ඔයා ගෙන උදව්වක් ඉල්ල ගන්න කියලා මම ආවේ“ ඇය සුපුරුදු ලාලිත ස්වරයෙක් කීවාය..

“මොකක්ද උදව්ව මට පුළුවන් දෙයක් නම් කරන්නම්“ මම පෙරලා පිළීතුරු දුන්නේ සිත යට වූ සැකය සඟවා ගනිමිනි.

“මට රස්සාවක් හොයා ගන්න උදව් කරන්න පුළුවන්ද?“ ඇය බලාපොරොත්තු දෑසේ දල්වාගෙන ඇසුවාය.

“ඇයි ඔයා කීවා නේද ඔය කරන්නේ පාට්නර්ශිප් බිස්නස් එකක් කියලා ඇයි ඔයාලා බිස්නස් එක නතර කරන්නද යන්නේ??“ කිසිත් නොදන්නා අයුරින් මම ඇසුවේ ඇය අපට බොරු කල බව සිත යට තෙරපා ගෙනයි.

“නැ මට දැන් ලංකාවේ ඉඳලා ඇති වෙලා මට රට යන්නයි ඔනි.. ඔයාට පුළුවන්නම් මට හොඳ විශ්වාසවන්ත ඒජන්සියක් හොයලා දෙන්න...“ ඇය කීවේ මගේ නෙත් මඟ හරිමිනි.

“රට යනවනම් ඔයා යන්න හිතන් ඉන්නේ මොන වගේ ජොබ් එකකටද ?“

“එහෙම කියලා නෑ ඔනි එකක් කරන්න පුළුවන්..මට දැන් ඔනි පුළුවන් තරම් ඉක්මනින් මේ පැත්තෙන් ඈතකට යන්න“ ඇයගේ ස්වරයේ විහාල කලකිරීමක් විය.

“මෙහෙමයි නංගි ඔයා රස්සාවක් කරන්නම යනවනම් යන්න වෙන්නේ මිඩ්ලීස් කන්ට්‍රි එකකට එහෙම ගිහින් හොඳ ජොබ් කරන්න හොඳ කොලිෆිකේෂන් වගේම එක්ස්පිරියන්ස්  තියෙන්න ඔනි. අනික සල්ලිත් ඔනිනේ..... ඔයා ලඟ අඩුම ගානේ ටිකට් එකටවත් සල්ලි තියෙනවද?“ මම විමසීමි..

“මට ගාමන්ට් එකේ වැඩ කරලා එක්ස්පීරියන්ස් තියෙනවා සල්ලි තමයි ප්‍රශ්නේ දැන් සමහර ඒජන්සි වලින් පස්සේ සල්ලි ගෙවන්න පුළුවන් විදියට යන්න චාන්ස් දෙනවානේද.. මම ඒ වගේ තැනක් හොයන්නේ..“

“අනේ මන්දා නිකං යවන විශ්වාසවන්ත තැන් නම් හොයන එක ලේසි නැහැ. මම මගේ යාළුවන්ගෙනුත් අහලා බලන්නම්... මොකක්ද වැඩ කරපු ගාමන්ට් එක මම දන්නේ නෑනේ ඔයා කලින් වැඩ කලා කියලා එතකොට ඔයා ඒ ලෙවල් කලේ කොයි අවුරුද්දේදිද? “ මගේ පැනය හමුවේ ඇය නිහඬවිය.

“ඒක දිග කතාවක් ඔයාට අහන්න වෙලාව තියෙනවනම් මම කියන්නම් ...“   මොහෙතක නිහාඩියාව බිඳිමින් ඇය  කියද්දි මම පරිගණක තිරය දෙස බැලුවෙමි එය ස්ලීප් මෝඩ් එකට ගොස් ඇත.. එය පසෙකලා මම ඇය දෙසට හැරී ඇඳේ හරිබරි ගැසුනේ ඇයගේ කතාව ඇසිමටයි...

“හරි කමක් නෑ ..කියන්න. ඔයාගේ කතාව...“

“මම පුංචි කාලෙන්ම පටන් ගන්නම්..“ ඇය හඬ අවදි කලාය..

“හ්ම්ම්ම්ම්“

“මම ඉපදුනේ නුවර. මේ මගේ උපන් ගම .. ඒත් දැන් මෙහේ මට කාත් කුවුරුත් නෑ.. අයියා කෙනෙක් ඉන්නවා ඒත් එයා බැඳලා ඉන්නේ ඒයාගේ දෙවනි වයිෆ් මේ ඉන්නේ ........ එයා කැමති නෑ මම එයා දිහා ඉන්නවට.“

“එතකොට අම්මා තාත්තා?“

“මම පුංචි කාලේම අම්මා තාත්තවයි මාවයි අයියවයි දාලා රුසියාවට පැනලා ගිහින්.. අපි හිටියේ හන්තානේ ගෙදරක.. ඊට පස්සේ තාත්ත ආයිත් කසාද බැන්දා..  ඒ ගෑනිට දුවෙක් ඉපදුනාට පස්සේ ඒ ගැනි අයියටයි මටයි සලකන්නේ නැතිව ගියා.. තාත්ත හැම වෙලාවේම ඒ ගෑනි එක්ක රණ්ඩු උනා ඊට පස්සේ තාත්තා බොන්න පටන් ගත්තා. තාත්තා කලේ ලෑන්ඩ් සේල්ස්.. ඒකත් තාත්තගේ යාළුවෝ නැති කලා... පස්සේ තාත්තා මාවයි අයියවයි අරන් අර ගෑනිව ඩිවෝස් කරලා කොළඹ ගියා.. ඒත් අපේ දේපොල වලින් කොටසන් අර ගෑනිටයි ඒ නංගිටයි ලියන්න උනා අදටත් අපේ හන්තානේ ගෙදර ඒ දෙන්නා ඉන්නවලු..

ඊට පස්සේ තාත්තා ආයිත් කැලණියේ ගෑනියෙක්ව බැන්දා ඒ ගෑනිටත් ළමයි ඉන්නවා , තාත්තයි ඒ ගෑනු දරුවොයි අපේ ගෙදර පහල තට්ටුවේ ජීවත් වෙද්දි මායි අයියයි හිටියේ උඩ තට්ටුවේ, අපි පහලට ගියේ කන්න විතරයි.. ඔහොම ගිහින් මම අට වසෙරේ  ඉගෙන ගන්න  කාලේ අයියා බැඳලා නුවර ආවා. ඊට පස්සේ අර ගෑනි තාත්තා නැති වෙලාවට මට වෙනස් කම් කලා. සමහර දාට කන්නවත් නෑ එහෙම උනාම තාත්තා වියදමට දෙන සල්ලි වලින් කඩෙන් කෑම එකක් ගෙනත් මම කනවා.. 

අපරාදේ කියන්න බෑ අපේ තාත්තා මට පණ වගේ ආදරෙයි මම ඉල්ලන ගානක් දෙනවා පළවෙනි ගෑනිව ඩිවෝස් කලෙත් ඒ ගෑනි මට සලකපු නැති නිසා.. ඒත් මේ ගෑනිනම් ටිකක් තාත්තව බය කරන් හිටියේ තාත්තා ඒ ගෑනිට හොරෙන් තමයි මට සල්ලි දුන්නේ..  කොහොම හරි මම හොඳට ඔලෙවල් පාස් උනා  තාත්තා පුදුම සතුටකින් හිටියේ.. මට ඉගෙන ගන්න පුළුවන් කියලා කුඩම්මා මට හරියට ඉරිසියා කලා ..තාත්තා ඒත් මාව කොහොම හරි උස්ස් පෙළටත් ඉස්කෝලේට ඇතුල් කලා.

ඒත් අවාසනාවට අපේ තාත්තා දවසක් වාහනේ යද්දි ඇක්සිඩන්ට් උනා.. තාත්තාගේ කකුල කැඩිලා එක තැන් උනා.. ඒ වෙලාවේ තාත්තාගේ ගෑනි තාත්තව බලා ගත්තේ නෑ, බෙහෙත් වලටවත් සල්ලි නැ, මම ඉස්කෝලේ යෑම නවත්තලා ගාමන්ට් ගියා. ආජෝජන කලාපේ ... හවස ඇවිත් මේ අත්දෙකෙන් මගේ තාත්තට සාත්තු කලා “

ඇය දෑත් මිටමොලාවා මා හට පාමින් කීවාය මම නිහඬවම අසා සිටියෙමි

“ තෙල් ගාලා තවලා තාත්තාව තනියමම උස්සගෙන ගිහින් නාවලා කරලා හැම දේම කලේ මම. ඒ සාත්තුවටමද කොහේද තාත්තා ඉක්මනටම සනීප උනා.. ඒත් මම දිගටම වැඩ කලා.. ආයි ඉස්කෝලේ යන්න ආසාවක් මට තිබුනේ නැහැ.. මම පුළුවන් විදියට තාත්තට උදව් කලා දවසක් තාත්තා මගෙන් තේ එකක් ඉල්ලුවා මම කුස්සියට ගිහින් තේ හදද්දි අර ගැණි ඇවිත් මට බැන්නා එයාගේ කුස්සියට ආවා කියලා.. මමත් බැන්නා එදා අපි හොඳටම රණ්ඩු උනා.. අන්තිමේ තාත්තා ගත්තේ ඒ ගෑනිගෙ පැත්ත.... තාත්තා මට ගැහුවේ බෙල්ට් එකෙන් .. මට පණ වගේ ආදරේ කරපු මගේ තාත්තා අර ගෑනිගේ කේලාම් අහලා මාව පයින් ගහලා ගොදරින් එලියට ඇදලා දැම්මා.. ඒතකොට හොඳටම රෑවෙලා.. මට යන්න එන්න තැනක් නෑ.. අතේ පොඩි ගානක් තිබුනා.. ඒකත් අරන් මම කෝච්චියෙන් නුවරට ආවා..  අයියට කොල් කරලා මාව ගන්න ස්ටෙෂන් එකට එන්න කිව්වා..

මම අයියාගේ ගෙදර නැවතිලා රස්සාවක් හොයන්න ගත්තා ඒත් ලේසියෙන් රස්සාවක් හොයන්න බැරි උනා... ඔය අතරේ නෑනා මා එක්ක රණ්ඩු වෙන්න  පටන් ගත්තා...  එහෙ ඉන්න බැරිම තැන මම පුංචි කාලේ මට උගන්නපු ටීචර්  කෙනෙක් ලඟට ගියා. ටීචර් මට  SOS එකේ වැඩ අල්ලලා දුන්නා. ටීවර්ලාගේදිහා ඉඳන් වැඩට යන්න දුරයි ඒ නිසා මම වටදෙනිය පැත්තේ ගෙදරක බොඩ් උනා..“

“ඉතින් එහේ ඉඳලත් දුරයි. නේ...“ මම මැඳින් පැන්නෙමි..

“ඔව් ඒත් තවත් ටීචර්ට කරදර කරන්න හොඳ නෑ කියලා මට හිතුනා..එහේ ඉඳන් වැඩපලට බස් එකක් උදේ හවස එනවා ඒකේ තවත් ළමයි එනවා ඒ නිසා මම බස් එකේ යන්න එන්න පටන් ගත්තා. ඔය අතරේ තමයි මගේ ජීවිතේ අවුල් කරපු ඒ සිද්දිය උනේ..  දවසක්  මම මගේ ශිෆ්ට් එකේ වැඩ ඉවර කරද්දි දන්නේම නැතිව වෙලාව පහු වෙලා රෑ 10.00යන බස් එක ගිහින් මම යාඩ් එකට එනකොට තිබුනේ එකම එක බස් එකයි.. මම ඒකේ ඩැයිවර්ගෙන්  ඇහුවාම කිව්වා බස් එක ගියා එන්න අපි එක්ක යමු අපිත් සෙනඟ බස්සලා යන්නේ ඒ පැත්තට තමයි කියලා.. ඉතින් අපේම වැඩපොලේ ළමයි යන බස් එකක් නිසා මම නැංගා.. සෙනඟ සේරම බැහැලා අන්තිමේ මමයි ඩ්‍රැයිවරුයි විතරයි ඉතිරි  උනේ  ටිකක් දුරක් ගිහින් බලද්දි මට දැනුනා යන්නේ කවදාවත් නොගිය පාරක කියලා..  මම කෑ ගහලා නවත්තන්න කීවා.. ඉස්සරහට දුවගෙන ගිහින්  බස් එක නවත්තන්න කියලා ඒ කොල්ලට වැඳලා කීවා ඒත් ඌ ම කියපු කිසි දෙයක් ගනන් ගත්තේ නැහැ.. පාළු තැනක බස් එක නතර කරනකොටම මම පැනලා දුවන්න හැදුවා.. පැය බාගයක් විතර මම ඒ මිනිහා එක්ක පොරබැදුවා ඒත් අන්තිමේ මට කම්මුල් පාරක් ගහලා ඌ ඌට ඔනි දේ කර ගත්තා එදා රෑ මම හිටියේ ඌගේ ගෙදර.. ඒකගේ ගෑනි ඒකව දාලා ගිහින්.. පොඩි ළමයෙක් ඉන්නවා ඒ ළමයා බලාගෙන මට ඉන්නලු.. ඒත් මම ඌට අවනත උනේ නෑ.. මම පහුවදා බලෙන්ම ආපහු බෝඩිමට ගියා.. දවස් දෙකතුනකින් මම යද්දි වැඩපොලේ අයට අර මිනිහා මහා බොරු කතාවක් ගොතලා කියලා මගේ සුපවයිසර්ලා ඒහෙම මට හොඳටම බැන්නා මම ට්‍රාන්ස්පෝට් මැනේජර් හම්බවෙලා ඒ මිනිහා මට කරපු අපරාදේ කීවත් කවුරුත් මාව විශ්වාස කලේ නැහැ... ඒ මිනිහා.. මට අනිත් මිනිස්සු ඉස්සරහම හොඳටම ගහලා ගෙදර ඇදගෙන ගියා.. මම දවස් ගානක් ඒ මිනිහා ගාව හිටියා.. “

මගේ හකු අස්ථින් හිරවී උගර වියලී තිබුනි. මගේ රාත්‍රී ආහාරයද පසෙක සීතල වෙමින් තිබියදීම මම යලිත් විනා කියලා දේ අසා සිටියෙමි...

“ඒ මිනිහා හොඳ එකෙක් නෙවෙයි.. හැම තැනම  ගෑනු... මම ඉන්න බෑම කියද්දි අන්තිමේ ඒ මිනිහා මට යන තැනක යන්න කීවා.. මම ආපහු බෝඩිමට යද්දි ඩෝඩිමටත් හැමදේම ආරංචි වෙලා මට එහෙන් යන්න කිව්වා.. ඊට පස්සේ තමයි මම  යන්න එන්න නැතක් නැතිව ආයිත් මහපාරට වැටුනේ මට දැනුනා මට පිස්සු හැදිගෙන එනවා කියලා මම දයා නිවසට ඇවිත් එතන සිස්ටස්ලාට මගේ ප්‍රශ්නේ කීවා.. ඒ ගොල්ලෝ මගේ හිත හදලා මට වියදමට සල්ලිත් දීලා මම දැන් වැඩ කරන තැන මට වැඩ හොයලා දුන්නේ...“

ඇය කතාව එදිනට වනතුරු කියා නිහඬ වුවාය... මම කතාකරගන්නට නොහැකිව මගේ කවි පොත පෙරලමින් උන්නෙමි.. ඇය එය  මගෙන් ඉල්ලා ගත්තාය... මම අමාරුවෙන් හඬ අවදි කලෙමි...

“ඔයා අපිට කියපු දේවල් ගොඩක් බොරුනේ.. ඒකනේ බෝඩිමේ ආන්ටි උනත් ඔයාව විශ්වාස කරන්නේ නැත්තේ.... මීට පස්සේවත් යන තැන්වලට බොරුනොකියා ඇත්තම කියන්න හැම දේම නෙවෙයි.. කියන්න අමාරු ඒවා නොකියා.. පුළුවන් දේවල් විතරක් කියන්න.. මම ට්‍රයි කරන්නම්.. ඔයාට මොකක් හරි හොයලා දෙන්න...“

“ඔයාට ගොඩක් පින් අක්කේ... ඒත් මේ කතාව බෝඩිමේ අයට කියන්න එපා... “

“හ්ම්ම්මම් නෑ මම මේවා කියන්න යන්නේ නෑ.. “

“මේවා ලියන්නේ ඔයාද....“ ඇය මා ලියූ කවි ආශාවෙන් කිවයමින් ඇසුවාය.. මගේ මිතුරියකට දෙන්නට මා ලියු කවි කිහිපයක් මුද්‍රණය කොට තිබු ෆයිල් කවරය ඇය අත විය..

“ඔව්... මම බ්ලොග් එකක් ලියනවා ඒකේ ලියපු කවි වගයක් යාළුවෙක්ට දෙන්න ප්‍රින්ට් කලේ..“

“අනේ මේ ටික මට දෙන්නකෝ....මම ආසයි මෙහෙම ප්‍රින්ට් කරලා තියෙනවට..“ ඇය මුද්‍රිත කොල නැහැයට තබා සුවඳ විදිමින් කීවාය..

“හා ඔක ඔයා ගන්න.. මම යාළුවාට වෙන කොපියක් අරන් දෙන්නම්...“ මම නිහතමානිව ඇයට ඒවා දුනිමි.. ඇය ඒවාත් රුගෙන ආශාවෙන් ඇගයේ කාමරය වෙත දිව ගියාය..

සිතලව තිබූ.. බන් පත කෑවාට වඩා අත ගෑවෙමි.. මගේ මනසේ රුඳූනේ අම්මාවය... අම්මා කෙනෙකුගේ ආදරයෙන් ඈතට යන දියණියන්ගේ ඉරණම බෝහෝවිට වීනාගේ ඉරණම වැනිය.. ඒ අතින් මා කෙතරම් වාසනාවන්තවේදැයි මම අම්මාව ආදරයෙනි සිහි කරමින් කල්පනා කලෙමි... මගේ කල්පනාව බිඳිමින් වීනා නැවතත් දොර අබියසින් මතුවිනි...

“මේ මම ලියපු කිවි වගයක්.. ඔයා මට මේවා... ලස්සනට ටයිප් කරලා දෙනවද..“  ඇය කොල කිහිපය මා වෙත පාමින් ඇසුවාය...

“අද හෙට නම් බැරි වෙයි... මම ඉරිදට ටයිප් කරලා දෙන්නම්..“ ඇගෙන් ඒවා ගනිමින් මම කීවෙමි...

“හා කමක් නෑ... ඉරිදා රෑ තමයි මම මෙහේ ඉන්න අන්තිම දවස... සඳුදා ඉඳන් මට යන්න කියලා ඇන්ටි කිව්වා...“ ඇයගේ හඬෙහි දුකක් නොවිනි.. එහෙත් මට දුකක් දැනුනි ඇය යලිත් මහ පාරේය..

“හ්ම්ම්ම් ඔයා කොහේද යන්නේ...ඉතින්....“

“මේ ලඟ කොන්වන්ට් එකක් තියෙනවා මාසෙටම හාරදාහයි... කෑම නැතිව..“

“ඉතින් ඔයාලඟ සල්ලි තියෙනවද....දැන් ආන්ටිට හිටපු මාසෙට සල්ලි දෙන්න වෙනවානේ..“

“නෑ අක්කේ මට සඳුදා පඩි දෙනවා කිව්වා.. එතකල් ඉන්න වෙනවා.. මට හයදාහයි පඩි. ඇන්ට්ට දෙදහක් දීලා අනික කොන්වන්ට් එකට දෙනවා... මට ඔයාලඟ තියෙනවනම් සඳුදා දෙනකල් කීයක් හරි දෙන්න පුළුවන්ද බස් එකටවත් සල්ලි නෑ..“ ඇය බලා පොරෙත්තු දෑස දල්වා ඇසුවාය.. මා පසුම්බිය ගෙන බැලුවෙමි.. එහි  ඇත්තේ රුපියල් හැටක් පමණි..

“මගේ අතේත් නෑ බැන්ක් එකෙන් ගන්න ඔනි.. මම ඔපිස් ට්‍රාන්ස්පෝට් යන නිසා අතේ සල්ලි තියා ගන්නේ නෑ... මගේ ඒ ටී ඇම් කාඩ් එක නැති  වෙලා ඒක ගන්න ආයි නුවරඑළියේ බෑන්ක් එකටම යන්න ඔනි... මේක තියා ගන්න...“ මා අතවු අවසන් රුපියල් හැට ඇයට දුනිමි.

ඇය එයන රඅගෙන ඉහිල ගියේ මිටින් හල කිරිල්ලියක මෙනි.. මගේ ඇයගේ කවි කොලය කියවන්නට  ගතිමි...

ඇයි මා තනි වුනේ සුව පතලා තනි යහනේ

වෙයි සිතුවාද බොරු බව රෑ දුටු සිහිනේ

කොයි යම් දෙයක් තිර නැති සිතිවිලි මිදුනේ

ඇයි කඳුලක් බවට මගේ ජීවය අද වැටුනේ

පෙනි පෙනි සැඳැවේ අවරට ඇදෙන වලා

හනි හනිකටම ආයිත් නෙතු සඟල සලා

කනිසම වෙලද්දී කර්මය දොර මුලට වෙලා

මා පැතුම් හද තුල මගේ එකතු කලා

පරසිත් නොම දනී නෙත කඳුලු විසිරිලා

නොපෙනෙන ලෙසට මල්පාවඩ හැරාපියා

කෝ සෙව් මිනිස් කම් කොනැනත් නැති නියා

කවුරුත් මොඳයි මා වැඩියෙන් වැරදි කලා

මිනිසත් කම පමණි අත ඉතිරිව ඇත්තේ

දරුවන් වේදනා නෙත කඳුලැලි නැත්තේ

පිදුවත් ආදරය ඔබ නෑ පිලිගත්තේ

මා ගත්මගෙහි කිසිවිට වරදක් නැත්තේ

අයගේ අපහැදිලි සිංහල අකුරු අතරේ ඇය මා හා  නොකියු සියල්ල සිනමාපටයක් මෙන් මගේ මනසේ ඇදෙන්නට විය.. අසල් වැසියන් ගෙහිමි කාන්තාව හා කියු කතාවන් බොරු නොවේ.. අසළ මෙහෙනි ආශ්‍රමයේ සිල් මාතාව නිවසටම පැමිණ දුන්නා යැයි කියවුනු උපදෙස ඇය පිළිපැදීම ගැන ගෙහිමි කාන්තාවට සිත ප්‍රශංසා කලාය..

වීනා අබිසරුලියකි.. දෛවය විසින් ඇයගේමඟ වරදවා ඇත.. ඇය වැටුනු වලෙන් ගොඩ එන්නට උත්සහ කරන්නේ ඒ වලෙහි කටින්මට එහි කීමට තරම් වරදක් නැත.. මන්ද ඇයට උපදෙස් දෙන්නට ආරක්ෂා කරන්න කිසිවෙකුත් නැත...

උදාවුනු සඳුදාවේ වීනා බෝඩිම් නිවසින් යන්නට ගියාය ඒ කිසිදු මුදලක් ගෙහිමි කාන්තාවට නොදිය.... “අපොයි සල්ලි නැති උනාට කමක් නෑ.. මෙතන ගනිකා මඩමක්  ගානට වැටෙයි.. මෙහේ ඉන්නේ වැදගත් ගෑනු ළමයි... “ ඇය සැනසිලි සුසුම් හෙලමින් පාඩුව විඳ  ගත්තාය.

එහෙත් දින කිහිපයකට පසු වීනා මා සොයගෙන මගේ කාර්‍යාලයට පැමිණියාය ඒ යලින් ඇයට රැකියාවක් සොයා දෙන ලෙස අයදින්නටයි.. මම මහත් අපහසුතාවයට පත්වුනෙමි.. ඇයගේ විලාසිතාවත් ඇයගේ චරිතය විදා දක්වන්නට විය.. මම ඇය විවේක කාමරයට කැඳවා ගොස් දන්නා තරමින් උපදෙස් දුනිමි... අවසන යහපත්  ජීවිතයක් ගතකරන බවට ඇය පොරොන්දු  වුවාය.. එබැවින්  මාගේ කාර්‍යාල සගයෙකුගේ කුඩා දියනියක් බලා ගැනිමට  ඇයට  පැවරිමට කතා කොට දුනිමි.. ඒ සඳහා ඇය ඔහුගේ නිවසේ නැවිතිය යුතු බැවින්.. වැඩහිටියෙකු හෝ භාරකාරයෙකු නොමැති වීනා පොලිස් පොතේ ලියා තම නිවසේ නවත්වා ගැනීමට මගේ මිතුරා කැමැත්ත පල කලේය.. පසු දින ඇයට එන ලෙස දන්වා ඇය පිටත් කර හැරයත් ඇය යලිත් නොපැමිණියාය.

දින කිහිපයකට පසු දුරකතනයෙන් මා ඇමතු ඇය අනුරාධපුරයේ සිටින ඇයගේ මව මිය ගොස් ඇති බවත් අවමඟුලට යාමට  රුපියල් පන්දහසක් ණයට දෙන ලෙසත් ඉල්ලා සිටියාය.. විදේශයකයැයි කී මව අනුරාධපුරයේදි මිය යන්නේ කෙසේදැයි අසූ මා..  මා ලඟ මුදල් නැති බව කියා දුරකතනය විසන්දි කලෙමි..

ඊටත් පුස වීනා මා හට අවසන් වතාවට මුණ ගැසුනේ සොඳුරු රස්තියාදුවක යෙදෙමින් නුවර නගරයේ සාප්පු සවාරියේ යෙදෙමින් සිටියදීය.. ෆැෂන් බග් ආයතනයෙන් පිටවද්දිම ඇදහැලුනු ධාරානිපාත වරුසාව  තුරල් වන තුරු බෑග් කවුන්ටරයට මුවාවී සිටි මා අසලටම වීනා පැමිනෙන තෙක් මා ඇය  නුදුටුවාය...

මහ මඟ ඇය හා කිරීමට මට අපහසුවක් දැනුනි.. එහෙත් ඇය ලෙන්ගතුව මාහා කතා කලාය.. මිය ගිය අම්මා ගැන කිසිත් නොකීයාම ඇය රස්සාවක් සොයා යන බව කියමින් තම අයදුම් පතත් රැගෙන ෆැසන් බග් ආයතනය තුලට ගියාය.. එහෙත් පසුව මා හට දැන ගන්නට ලැබුනේ ඇයට එහිත් රැකියාව නොලැබුණු බවයි.. දැන්  ඇය දැන සිටි මාගේ දුරකන අංකය භාවිතයේ නැත මා අළුතින් ගත් අංකය දන්නේ සමීපතමයන් කිහිප දෙනක් පමණි.. වීනා රැකියවක් සොයා දෙන ලෙස කියා මා සොයනවා වන්නට ඇත.. ඇයට උපකාර කිරිමට නොහැකි වීම ගැන මා කනගාටු වෙමි එහෙත්.... ඇය වන්නියකට රැකියා සොයා දී ඇති ථලය කිම.. ඇය යලිත් සුපුරුදු රැකියාවටම යනු ඇත.. සුපුරුදු ලෙස බොරුවෙන්ම ජිවත් වනු ඇත.....

නම් ගම් මන:කල්පිතයි.....