සිහිනය සියැසින්

සිහින ලොවක ජීවත් වීම සැබෑවට මුහුණ දීමට වඩා බෙහෙවින්ම කර්ෂකය, එහෙත් මම මේ සිහිනය දකින්නේ ආශාවෙනි. මගේ සිතත් සිතිවිලි සමුදායක් මටම අවනත නැති වු කලෙක මා විසින්ම මා හට දෙන්නා වු වේදනාව සතුටින් විඳ දරා ගන්නවා හැරනේනට අන් කිසිවක් කරන්නද.  කාලයක් ජීවිතයේම කොටසක්ව පැවති විශයානු බද්ධ පොත් පත් හා එහි වු විශය කරුණු මුළුමනින්ම මනසින් අතුරුදන්ව ඇති කලෙක නුදුරේ ඇති විභාගයට සුදානම් වීමේ අසාර්ථක උත්සහය ඇතැර, පරිඝණක තිරයේ වු රුව දෙබ බලා භාවනා කලෙමි.

මුහුනේ සිනාවකදු නොමැතිව  සිටින ඒ මුහුනේ රළු හැඩතල දෙස බලා සිටියදීම නොදැනි කාලය ගතවන්නට ඇත.

නුහුරු නුපුරුදු දුරක ඉඳන් ඔබ ඇවිත් සිත ලඟට හෙමින්......

ජංගම දුරකතනය බොහෝ වේලාවක් නාදවී තිබේ.. සිහින අතරේම ගීතයට සවන් දී සිටි මට ඇමතුමට පිළිතුරු දිය යුතු බව සිහිවුනේ හදිසියේය. ඇමතුම සංජලීගෙනි

“හෙලෝ....” මම ඔනෑවට එපාවට පිළිතුරු දුනිමි.. සිතට තනිවන්නට අවැසි වෙලාවට මිතුරියන්ද ඇතැම්විට කරදරයකි.

“මොට්ටියේ... දැන් කියේ ඉඳන්ද.. මම රිනිග් කරන්නේ....” කිසිත් නෙකියාම මිතුරිය මැසිවිලි නගන්නට වුවාය.

“සොරි... සාගුවෝ... මම පාඩම් කර කර හිටියේ.....” මම බොරුවක් කිවෙමි. පාඩම් කරන්නට කියා සිතුවද පොත ඇල්ලුවේ හෝ නැත..

“ආ.... උඹට ඒක්සෑම් ලඟයි නේද..... හ්ම්ම්ම් එහෙනම් අද ප්ලෑන කැන්සල් කරන්න වෙයි....”

“මොන.... ?”

“නෑ නෙතුවෝ මම හිතුවේ පාක් එකේ එක්සිබිෂන් එකට යන්න... අළුත් මලක්  ගැන කියෙව්වා බන් රොස මලක් වගේ.. ජෙබරා වර්ගයක්ලු... ” මිතුරියගේ මල් පිළිබඳ  උමතුව විස්තර කරමින් ඇය කියා සිටියාය.

සීමිත මල් වර්ග කිහිපයකට හැරෙන්නට අනෙක් මල් වලට එතරම්  උනන්දුවක් නොදැක්වු නමුත් සංජලී සමඟ නිතර නිතර මල් ප්‍රදර්ශන නැරඹිමටමට මා හට සිදුවිය,  නොයෙකුත් විශේෂයන්හී දෙමුහුන් මල් පැල කොපමණ මුදලක් හො ගෙවා මිලදී ගැනීම ඇයගේ පුරුද්ද විය.

“කමක් නෑ යමු... පොතේම හිරවෙලා පිස්සු වගේ.. ” මනස දැල්වෙමින් තිබියදී පැන් පොදන්  සොයන්නා මෙන් මම ඇගේ ගමනට එක්තු වීමට කැමැත්ත පල කලෙමි.

“අන්නේ.... උම්ම්මා  සුද.... හිටපන්.. විනාඩි  පහෙන් මම එනවා මම ලෑස්ති වෙලා ඉන්නේ... ” සංජලි සතුටින් කෑ ගෑවාය.

“හෙමීට වරෙන් පිස්සු මැන්ටලේ... අද මමයි රයිඩ් කරන්නේ.... ”

“අපෝ.. මේ බෑ.. බෑ... ස්කූටියේ බෑ.... උඹලාගේ අම්මා කැමති නෑ අපි ස්කූටියේ රස්තියාදුවේ යනවාට ”

“නිකා හිටින්  එහෙනම්,   මට බෑ... බස් වල යන්න ”

“ට්‍රයිෂෝ එකක යමු... ප්ලීස් ප්ලීස්..... ” සංජලී ඇවටිලි කරන්නට විය.

“අම්මා මුකුත් කියන්නෑ... අනික ලඟටනේ.. මම කැමති කර ගන්නම්.. උඹ ස්කූටියේ වරෙන්.. නැත්නම් එපා ... මම නාගන්න යනවා.. ” ඇයට කිසිත් කියන්නට ඉඩ නොතියා දුරකතනය විසන්දි කලෙමි.

යලිත්  පරිඝණක තිරය මත වු රුවටම නොත් යොමු වද්දි සිතැඟි මට්ටු කරමින් යාන්තමට ඒ දෙතොල මත දෙතොල් ස්පර්ෂ කර පරිගණකයෙන් මෑත් වුනෙමි.  හිතාමතාම නොවුනත් කලක සිටන් පුරුද්දකට මෙන් එය සිදුවේ.

මනස කැලඹුනු බොහෝවිට කෙතරම් සීතල දිනයක්දැයි නොසලකා වතුර මල යටට වී පැය ගනනක් ගතකිරිම මසිතට සැනසිලි ගෙන දෙන්නකි. පියාගත් දෙනෙතින් යුතුව වතුර මල යට ගෙවෙන බොහෝ වේලාවන් හීදි  ලොවට පෙනෙන්නට හෙලිය නොහැකි කඳුලු සීතල වතුරේ  සේදී යයි.

නිවසේ විදුලී සීනුව නාද වන හඬත් සමඟ ඇසුණු කිංකිණි හඬින්  සංජලී පැමිණ ඇති බව නානකාමරයේ සිටියදිම මා හැඳින ගත්තෙමි.. 

“සාගුවෝ.. කාමරේට පලයන්. දොර ඇරලා තියෙන්නේ.. “ඇයගේ දෙපාගැටෙන හඬ කොරිඩෝවෙන් ඇසෙද්දි මම කෑ ගසා කීවෙමි.

“අයියෝ.. උඹ තාමත් නානවද...” සංජලී දොරෙන් පිටත සිට කෑ ගැවාය.

“හිතුවද මාත් උඹ වගේ නාන්න කම්මැලියි කියලා... ”

“ආ... උඹ ආවානේ අපේ ගෙදර.. මම නානවද නැද්ද බලන්න...”

“හරි හරි පලයන්.. කාමරේට... අම්මාට කියලා උඹට ඔනි දෙයක් හදාගෙන බීපන්..”

“මම කම්පියුට එක දානවා...” කෙරිඩෝවෙන් ඇසුනු ඇගේ හඬ මගේ කාමර දෙසින් ඇසෙන්නට විය.

විනාඩි කිහිපයක් ගතකොට නා ගැනීමෙන් අතුරුව තෙත කෙස් වැටිය තුවායෙන් පිසදමමින් මම කාමරයට ගියෙමි. මට පිටුපා පරිඝණක තිරය දෙසටම නෙත්  යොමා සිටි සංජලී මා නුදුටුවාය. ඇය මගේ ඉලෙක්ට්‍රෙකික දින පොත කියවමින් සිටියාය, මා නානකාමරයට යාමට පෙර යමක් ලියමින් සිට එය එලෙසම තබා ගිය වග මා හට සිහිවුයේ මේ දැන්ය. සංජලීත් මාත් අතර වු මිතුදමේ ශක්තිමත් බව ඇයට මගේ දිනපොත කියවීමට ලොකු අනුබලයක් විය. ඇයත් මාත් අතර කිසිම විටෙක රහසක් කියා දෙයක් නොතිබුනි. නමුත් මා අනුහස්ට ඒකපාර්ෂවිය ලෙස ආදරය කල  බව ඇයට කියන්නට මා හට නොහැකි විය.

සංජලී කෙලෙස තේරුම් ගනිදැයි සිතාගැන්මට හො නොහැකිව මම නිහඬවම ගොස් ඇදෙහි වාඩි  වී පිටුපා සිටින ඇය දෙසම බලා සිටියාය. එවිට මා කාමරයට පැමිණ ඇති බව ඇයද දැන සිටියාය. එහෙත් මාගේ පැමිණිම වගකට නොගත් ඇය දිනපොතේ සියලුම සටහන් කියා නිම කලාය. ඇයට ඉඩදී මම සයනයේ උඩුබැලි අතට දිගාවී  දෙනෙත තදින් පියාගතිමි. කතාකල නොහැකි කඳුලක් හැමදාමත් ලෙස නෙත් කොනින් ගලා ගියේය.

දිනපොත කියවා නිමකල සංජලී නිහඬවම  ගොස් කාමරයේ දොර වසා පැමිණියාය. මා පසෙකින්  ඇඳේම දිගෑදුනු ඇය කිසිත් නෙකියා මා දෙසම බලා සිටින්නට වුවාය. ඇයට මුහුණ දි ගත නොහැකි වු මා දෙනෙත් තදින්ම පියාගෙන සිටියෙමි.

“නෙතූ.... උඹ මුකුත් කියන්න එපා  කෙල්ලේ... මම සේරම කියෙව්වා... එදා ඉඳන් අද වෙනකල් සේරම.... ඒත් මේ හැටිම තනියම විඳව විඳව ඇයි උඹ මටවත් නොකිව්වේ කියලා විතරක් කියපන්.... ” ඇය සාවදානව අසද්දිත් මම නිහඬවම සිටියෙමි. ඇය නැවත කතා කලාය.

“අනුහස් දන්නවා නේද....”

“ම්ම්ම්ම්ම් ”

“ඇයි නෙතු උඹට ඇත්තට මුණ දෙන්න බැරි.. අනුහස් සහ උඹ කියන්නේ පාරවල් දෙකක යන දෙන්නෙක්.. අඩුමගානේ හන්දියකදි හරි උඹලා දෙන්නා එකට මුණ ගැහෙන්න පුළුවන් කමක් නෑ උඹලා දෙන්නා  ජීවිතේ දකින්නේ දෙවිදියකට.. උඹ පිස්සු හොන්තුවක්..දඟකාරම් වලට සීමාවක් නැති එකියන්.  අනුහස්  කියන්නේ ජීවිතේ සංකිර්ණව දකින නිහඬ කෙනක්... ”

“අපි අතර නොගැලපීම් විතරක්ම කියන්න එපා සාගුවෝ.... මම ඒ හැම දෙයක්ම දැනගෙන තමයි අනුහස්ට ආදරේ කලේ... ඒ ඇරත්. මට  අනුහස්ව මගේම කියලා අයිති කර ගන්න උවමනාවක් නෑ.. ”

“මොකක්.... ?”

“ඔව්... මම ආදරේ දකින්නේ අනිත් උන් දකින විදියට නෙවී.. කොල්ලෙක් කෙල්ලෙක්ට කෙල්ලෙක් කොල්ලෙක්ට හරි ආදරෙයි කියලා කිව්වොත් හැම කෙනෙක්ම ඒක දකින්නේ.. ගොඩාක් සංකිර්ණ විදියට.. මුන් දෙන්නා  කසාද  බඳියි.. එකට ජීවත් වෙයි දරුවෝ හදයි... ඒත් ඒක ජීවත් වීම මිසක් ආදරේ නෙවෙයි නේද... ඔය විදියට ජීවත් වෙන මිනිස්සු අතරේ ආදරේ නෑ... ඒ මිනිස්සු අතරේ තියෙන්නේ කොලේක අත්සන් කරපු ගිවිසුමක් විතරයි.. මට ඔනි අනුහස්ව ඒගිවිසුම එක්ක මගේ ජීවිතේට හිර කර ගන්න නෙවයි.. ඒ නැතත් සාගුවෝ ආදරේ කියන්නේ හදවතට දැනෙන දෙයක්.. මම කාටහරි ආදරේනම් පරෙලා අනිත් මනුස්සයා මට ආදරේ කරන්න ඔනි කියන එක බලාපොරොත්තු වෙන්න බෑ.. හිතලා බලපන් මේලෝකේ දකින විදියේ ආදර බැඳිමකින් බැඳිලා ඉන්න දෙන්නෙත් ගේ ආදරේ තරාදිකට දාලා මැන්නොත් දෙපැත්ත සමානද .. නෑ නේද.. පොඩි හරි වෙනසක් තියෙනවා... මට මගේ ආදරේ තරාදියේ දෙපැත්ත සමානවෙන්න ඔනි නැහැ  මගේ පැත්තෙන් තරාදිය පහලම තියෙද්දි අනුහස්ගේ පැත්තෙන් උඩින්ම තියේවි.. ඒත් ඒක මට ආදරේ කරන්න ඒක ප්‍රශ්ණයක් නෙවී. ”

“ඔය සේරම විකාර අදහස් විතරයි නෙතුවෝ.. මුළු ලෝකෙම උඹට හිනා වෙනවා.. උඹ ජීවත් වෙන්නේ විකාර අදහස් එක්ක.. උඹ ඔය හිතන බොළඳ විදියෙන් මේ ලෝකේ ජීවත් වෙන්න අමාරුයි. කාට නැතත් අනුහස්ට උඹ දැන් පරාල ඇනයක් වෙලා කියලා උඹට හිතෙන්නේ නැද්ද... ඌ උඹට අකමැති නිසානේ උඹව සත පහකට ගනන් ගන්නේ නැතිව ඉන්නේ.. මේ විකාර අත්ඇරලා දාපන්    නෙතුවෝ මම ආස නෑ මගේ බෙස්ට් ෆ්‍රෙන්ඩ් කොල්ලෙක් නිසා චාටර් වෙනවට..  ”

“උඹ කියන දේ මට තේරෙනවා සාගුවෝ.. මාත් හිතනවා සමහර වෙලාවට.. ඇයි මම මේ තරම් පාච්චල් වෙන්නේ කියලා.. ඒත්  මට හිතෙන්නේ මට දැනෙන්නේ වෙනස් විදියකට.. මම  කෙල්ලෙක් උනත්.. මේක  ලෝකෙටම කෑ ගහලා කියන්න මම ලැජ්ජා  වෙන්නේ නැහැ.. මම අනුහස්ට ආදරයි කියලා .. ඒත් මේක නිසා අනුහස්ව  කොතනකදිවත් අපහසුතාවයට පත් නොකරන්න මම හැමවෙලාවේම  පරෙස්සම්.. ඒ නිසා හිතට දැනෙන හැම දෙයක්ම හිතේම තියාගෙන මම ජීවත් වෙනවා.. අනුහස් ගැන කවදාවත් මට තරහක් හිතෙන්නේ නෑ සාගුවො... අනුහස් මේ ප්‍රශ්නෙදි හැසිරෙන විදියට මම කැමතියි ගොඩක් කැමතියි.. ගෑණුන්ගේ බොළඳ කම් ඉස්සරහා දණ ගහන නපුංසකයෙක්ට වඩා  මේ දකින්නේ මේ ලෝකේ ඉන්න අන්තිම ගෑණි කියලා ඒ ගැණි මත්තේ මැරෙන්න හදන පිරිමියෙක්ට වඩා ,කෙල්ලන්ව සතපහකට මායිම් නොකරන ආඩම්බරකාරයට මම කැමකතියි. මාත් එක්ක කතා නොකරන, මම විකාර නටද්දි නොදැක්කා වගේ අහක බලාගෙන එයාගේ වැඩක් බලානෙ ඉන්න අනුහස්ට මම ගොඩක් ආදරෙයි.  මට බින්දුවක් වත් ආදරේ නැති වුනත් මම මේ වෙද්දි මගේ ජීවිතේ ලස්සනම කාලේ එයාගේ ආදරේ වෙනුවෙන් කැප කරාලා ඉවරයි.. ආයි ජීවිතේට,  ජීවිතේ විඳින්න පුළුවන් මේ කාලේ මට ලැබෙන්නෑ තමයි... ඒත් හිතට එකඟව කරන ආදරයක් වෙනුවෙන්.. මම මගේ ජීවිතේ ලස්සනම කාලේ සහ මුළු ජීවිතේම විඳෙව්වා කියලා මතකයක් තියා ගන්න එක මට සතුටක්.... මම දකින ආදරේ පෙරලා උත්තර දෙන්න ඔනි දෙයක් නෙවී.. සමහර විට තව ටික දවසක් යද්දි අනුහස් වෙන කෙනෙක්ට ආදරේ කරයි. කසාද බඳියි, ළමයි හදයි.. ඒත් නෙතූවට ඒක ප්‍රශ්නයක් වෙන්නෑ සාගුවෝ... ඒ ඇයි දන්නවාද.. මම අනුහස්ට ආදරේ කලේ නොලැබෙන බව දැන දැන.. එයාව අයිති කර ගන්න එක ගොඩක් දුර දෙයක් උනා මට... දැන්  තව තවත් දුරයි... ඒත් ලැබුනොත් ඒ වෙලාවෙම මම හුසුම හිර වෙලා මැරෙයිද කියලා කවුද දන්නේ......” නුපුරුදු සිනාවක් නඟා ගනිමින් මා කීවෙමි... විසල් දෙනෙතින් යුතුව සංජලී මා දෙස බලා උන්නාය.

“උඹේ මේ ආදරේ මට නම් මල සමයමක් නෙතුවෝ....”  සියල්ල අසා අවසානයේ ඈ කිවාය..

“අනුහස්ටත් එහෙමයි..... මේ මේ.. දැන් ඇති නේද... අපි යමුද.. උඹේ අර මල් පැලේ වෙන කවුරු හරි අරන් යාවි....”  වේගයෙන් අඳෙන් නැගි සිටි මා කොට්ටයෙන් සංජලීට දමා ගැසුවෙමි.

“උඹ හොඳ මූඩ් එකකද. ඉන්නේ.....” සංජලී සුපරික්ෂාකාරීව මා දෙස බුලුවාය.

“sure ඇයි එහෙම නෑ කියලා උඹට පේනවද.. ...... සාගුවෝ... මම හිතින් විඳවන්නේ අදක ඊයේක ඉඳන් නෙවෙයි කියලා ඩයරිය කියවපු උඹ දන්නවා.. ඒ අතර කාලේ අපි මෙන තරම් පිස්සු නැටුවද කියලත් උඹ දන්නවා. හිතින් මම විඳවනවා කියලා මුල්ලකට වෙලා අඬ අඬ හිටියට මට ලැබෙන දෙයක් නෑ.. වේදනාව හිතේ තියාගෙන ජීවිතේ එන හැමදේටම මූණ දෙන්න මම පුරුදු වෙලා ඉන්නේ... එහෙම නැතිව බෑ.. ඉවරයක් නැති වේදනාවක් බදා ගත්තු කෙනෙකුට.. අනිත් එක මා එක්ක නටන්න  තියෙන පිස්සු නටලා ඉවර කරහන්.. මම දැන් ටික  ටික මාවම වෙනස් කරන් යනවා.. මට ඔනි අනුහස් තරමටම නිහඬ වෙන්න.. ඒත් මම  ජීවත් වුනු විදියට එකපාර එහෙම වෙන එක ලේසි නෑ...  ”

“අපෝ..... ඇති ඇති උඹේ විකාර... ඔවා මට නම්  මල සමයන් විතරයි.. උඹට පිස්සු... හොඳටම පිස්සු... උඹේ හොඳ යාළුවා වෙච්චි මටත් හිනේනේ එහෙමයි..... ඒත්... වෙලාවකට හිතෙනවා.. අනුහස් නැති කරගෙන තියෙන්නේ. . මේ ලොකේ..  එයාටත් වඩා  රැඩිකල් විදියට හිතන කෙල්ලෙක් කියලා...” සංජලී සිනාසෙමින් කීවාය.

“නෑ.... සාගුවෝ.... එයා නැති කර ගන්න යන්නේ මේ ලෝකේ එයාට ගොඩක්ම ආදරේ කරන කෙල්ලව..........”

“හෝ... හේ. ඇත.. ඇති...  යමු.... යන ගමන් ඉතිරිය......”

කිංකිණි සිනා හඬ නංවමින් අප දෙනෙවා ස්කූටරය වෙත දිව ගියෙමු.. 

නිර්මාණය සහ නිර්මාණ කරුවා යනු දෙදෙනෙකු බව මාවතේ වු පුවරුවක සටහන්ව තිබුණි .